Τι συμβαίνει όταν ένα σχολείο γεμίζει βαλίτσες, φοράει χαμόγελα και ταξιδεύει στο χρόνο, την τέχνη και την ιστορία; για μας… αυτό ήταν μια εκδρομή στο Ναύπλιο!
Ξεκινήσαμε γεμάτοι ενθουσιασμό για μια εμπειρία εκπαιδευτική, μα ταυτόχρονα ζωντανή, γεμάτη εικόνες, συναισθήματα και “μαζί”. Πρώτη μας στάση: οι Μυκήνες, με τους τάφους των βασιλιάδων και το πέπλο του μύθου να τυλίγει κάθε βήμα. Επισκεφτήκαμε τον θολωτό τάφο και το μουσείο, θαυμάσαμε την τέχνη 3000 χρόνων πριν, εντυπωσιαστήκαμε από την ομορφιά της θέας αλλά και από την στρατηγική σημασία της θέσης της Ακρόπολης…
Στη συνέχεια, κατηφορίσαμε στο Ναύπλιο, ξεκινώντας από μια περιήγηση στην παλιά πόλη. Περπατήσαμε σε σοκάκια γεμάτα χρώμα, εικόνες και αρώματα, ακούγοντας ιστορίες για τα νεοκλασικά, τις πλατείες, τα κανόνια και τις θάλασσες που άλλοτε ήταν γεμάτες πειρατές και εμπόρους. Με τη βοήθεια της ξεναγού φανταστήκαμε τον Καποδίστρια, τη Μαντώ Μαυρογένους, τον Υψηλάντη, τον Κολοκοτρώνη, τον Όθωνα, αλλά και γνωρίσαμε την φοβερή προσωπικότητα της Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου.
Η διαδρομή μας μάς έφερε στο Λαογραφικό Μουσείο, ένα μικρό θησαυροφυλάκιο πολιτισμού. Εκεί, τα παιδιά δεν είδαν απλώς ρούχα – ανακάλυψαν τη συμβολική δύναμη του ενδύματος. Τα παιδιά άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι τα ρούχα έχουν σημασία – γιατί άραγε ο Καποδίστριας φορούσε ρούχα ευρωπαϊκά; Ο Όθωνας φουστανέλλα;
Είχαμε την μεγάλη χαρά να φιλοξενηθούμε στο Τμήμα Θεάτρου, όπου οι μαθήτριες και οι μαθητές μας, υπό την καθοδήγηση της διδάσκουσας κ. Χριστίνας Ζώνιου παρακολούθησαν πρόβα σωματικού θεάτρου από τη φοιτήτρια Amanda Veloso, παρακολούθησαν για λίγο, ώστε να πάρουν μια γεύση, μαθήματα του Τμήματος Παραστατικών και Ψηφιακών Τεχνών (μάθημα για τον χορό, από την Κατερίνα Κανέλλη, μέλος ΕΕΠ, και μάθημα για τα ψηφιακά μέσα στο θέατρο, από την επίκουρη καθηγήτρια Κατερίνα Ελ Ραχέμπ), έπαιξαν και γέλασαν με τη συμμετοχή τους σε θεατροπαιδαγωγικά παιχνίδια, ένιωσαν πως η τέχνη δεν είναι θεωρία αλλά βίωμα.
Και μετά… Παλαμήδι! Εκεί, ψηλά, η θέα μάς αντάμειψε, όπως και η αίσθηση πως βρεθήκαμε σε ένα κάστρο γεμάτο μυστικά.
Μπήκαμε στη φυλακή του Κολοκοτρώνη και απορήσαμε πώς ένας ήρωας που αγωνίστηκε με τόση αυταπάρνηση για την πατρίδα φυλακίστηκε στα έγκατα της γης από τους ίδιους τους συμπατριώτες τους. Μετρήσαμε σκαλοπάτια (πολλά!), γελάσαμε, φωτογραφηθήκαμε.
Το ταξίδι έκλεισε μαγικά στην Επίδαυρο.
Εκεί, στην ορχήστρα, μετά από άδεια που μας παραχώρησε η αρχαιολογική υπηρεσία, σχηματίσαμε κύκλο και απαγγείλαμε στίχους της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Ο ήχος απλός, χωρίς μικρόφωνα, έφτανε καθαρός ως την τελευταία πέτρα. Συγκίνηση αληθινή.
Τελευταία μας στάση: στην Χαλκίδα, για λίγη ξεκούραση και έναν ήσυχο επίλογο, με τα νερά του Ευρίπου να αλλάζουν κατεύθυνση – όπως αλλάξαμε κι εμείς, λίγο, μέσα από αυτήν την εμπειρία.
Γιατί αυτή η εκδρομή δεν ήταν μόνο τόποι και στάσεις. Ήταν σύνδεση και μοίρασμα. Ήταν το «μαζί» που μας έδεσε αλλιώς.
Κι αν επιστρέψαμε γεμάτοι; Δεν υπάρχει αμφιβολία.
Κι αν το ζητούμενο ήταν να ανοίξουν οι ορίζοντες, να κοιτάξουμε λίγο πιο πέρα… τότε, ναι. Έχουμε την αίσθηση πως το ταξίδι πέτυχε.
Η ομάδα των εκπαιδευτικών που συνόδευσε ήταν οι: Ιωάννα Γιαννακοπούλου, Σταυρούλα Σπαθή και Αθανάσιος Ταμπαρλιάκος. Αλλά χωρίς τις ιδέες της συναδέρφου Ευαγγελίας Μπατζέλα και της φίλης Χριστίνας Τσεκούρα, δεν θα ήταν η ίδια!